Speciaal voor Moekes Krantje schreef Jet van Nieuwkerk (o.a. schrijfster van het kookboek Op!) onderstaande gastcolumn met de titel Jong geleerd, oud gedaan.
Jong geleerd, oud gedaan
Vorig jaar ben ik verhuisd van de Amsterdamse Rivierenbuurt naar Amsterdam-Noord en ik had één grote wens: dat Frenkie -mijn zoon van inmiddels twee jaar- zo vroeg mogelijk bij mij aan het aanrecht kon staan om mee te helpen koken. Het is gelukt zoals ik in mijn hoofd had: er is een klein opstapje tegen het keukenblad aan gemaakt, waar hij zelf op kan klauteren. Eerst hield ik elke keer mijn hart vast en riep ik tegen mijn vriend: ‘Dit trapje was een slecht idee, levensgevaarlijk!’. Maar Frenkie wordt groter en wijzer en klimt nu zeer zelfverzekerd naar ‘boven’ om te kijken, om te snoepen en om mee te helpen. Precies zoals ik het me uit mijn eigen jeugd herinner: ik was nog geen vier en ik stond al naast mijn oma de soep door een zeef te draaien (de staafmixer had oma toen nog niet in de smiezen) of ik kreeg een afwasborstel in mijn handen en hielp met de vaat. Nu staat Frenkie naast me bij het koken, doet boontjes in het water, krijgt een likje uit de pan en mag de uienschilletjes weggooien.
Koken doe je met aandacht en samen eten is een ‘moment’: zo heb ik dat van huis uit meegekregen en zo probeer ik het weer door te geven. Gaan we aan tafel, dan gaan we ook ècht aan tafel. Mijn oma (88) legt nog steeds voor zichzelf een kleedje neer als ze gaat eten. En als ik bij haar kom, staat er een klein vaasje met verse bloemetjes naast mijn bord. Ook Frenkie helpt al mee de tafel mooi te dekken, mag de onderzetters uit het laatje halen en de borden zelf -‘Pas op, voorzichtig!’- op tafel zetten.
Zo zorg je dat koken en eten een gezellige momenten met elkaar zijn, waardoor kinderen er als vanzelf plezier krijgen.
Ik sprak een moeder die, voordat ze op zomervakantie ging, langs de opvang fietste om daar een eetbakje te lenen, omdat haar kind zo’n bakje wèl gewoon leeg at en een thuisbordje vaak niet. Maar het zat ‘m natuurlijk niet in dat bakje. Ook op de opvang wordt van eten een moment gemaakt. Meehelpen met het pakken van de bekers, allemaal een slab om, beginnen met een lied en hupsakee ‘aanvallen maar’. Het is de gezamenlijkheid die doet eten.
Fotocredits: Elinoor Veldman
